Na Tibetu, gde žene uživaju veliku slobodu, ali i za još neka plemena centralne Azije i severne Indije, karakteristična je tzv. bratska poliandrija, gdje bračni ugovor brata koji je oženjen, istovremeno je i ugovor njegove braće.
Kod nomadskih plemena u tom dijelu, žena može imati, osim sa djeverima, odnose i sa prijateljima, a postoji i običaj ustupanja žene strancu zbog čega je ovaj u obavezi da ostavi poklon.
Prema nekim izvorima, žena nije u obavezi sa bude sa svakim djeverom, već samo sa onim kojeg odabere. U slučaju da muž nema braću, u bračnu zajednicu mogu da stupe i rođaci, a u Lasi i centralnom Tibetu i svekar može da bude u tom braku, pa i muževljevi stričevi.
Pri tome svi muževi žive zajedno sa ženom u očinskoj kući, ali onaj koji se odluči na odlazak gubi pravo na život sa njima.
U istočnom Tibetu, djeca koja se rode u takvom braku, najstarijeg brata nazivaju ocem, a njegovu braću „malim“ očevima.
Ukoliko žena ostane udovica, na njoj je izbor sa kojim će bratom živeti.
Ukoliko se odluči za najstarijeg, mlađa braća zadržavaju pravo da žive sa njom, ali ako se odluči za najmlađeg, starija braća nemaju to pravo.
Prema izveštaju iz XV veka kod Najara, ali i drugih plemena jugozapadne Indije, nakon obreda defloracije žena je mogla da održava odnose sa svakim Najarom koji bi joj se dopao. Zapravo, žena bi imala veći ugled što bi imala više muževa; obično bi ih bilo od pet do sedam, a najviše dvanaest. Žena nije odlazila njima, već oni njoj i prilikom posjeta bili su u obavezi da joj ostave nakit, a njenoj majci neku tkaninu i tako je praktično izdržavali.
Prema starijem običaju, muževi bi živjeli sa njom prema unapred utvrđenom redu, a ostavljali bi oružje ispred kuće što bi značilo da je žena zauzeta. Zauzvrat ona bi im spremala hranu i održavala odeću i oružje.
Otac djeteta bi bio onaj koga žena odredi, ali bi djeca živela sa majkom.
Ženska djeca bi pri tome imala pravo nasljedstva, a muška djeca bi nasljeđivala ujake.
